Ik was helemaal niet fit op de dag van mijn bevalling. Al dagen was ik enorm verkouden en hoestte ik de longen uit mijn lijf. Als ik hoestte, voelde ik dat ik steeds kleine beetjes in mijn broek plaste. Heel vervelend, maar die zwakke bekkenbodem kon zo’n hoestbui niet meer aan. Twee weken voor de uitgerekende datum was het. Er was nog geen geboortekaartje klaar, en dat ging zo ook niet lukken. Door die dichte neus kon ik niet slapen ’s nachts en ik was dus doodop. Dus vroeg naar bed, ik wilde ècht eens een nacht goed slapen! Terwijl ik dat probeerde, bemerkte ik dat ik zodra ik me bewoog in bed, water voelde lopen. Ik vertelde dat tegen mijn man, dat ik nu ook urine voelde lopen bij het omdraaien in bed. Hij was direct gealarmeerd: dat kon vruchtwater zijn! Dus hij belde de verloskundige die direct langskwam. Toen ze het inlegkruisje zag, zei ze dat ze zo goed als zeker wist dat het vruchtwater was. Bij het opnemen van mijn temperatuur bleek ik wat verhoging te hebben, dus moesten we direct naar het ziekenhuis ivm infectiegevaar. Daar ging mijn goede nachtrust…. We regelden oppas en reden naar het ziekenhuis.
“Ik stond steeds te douchen in de hoop dat de warme straal voor weeën ging zorgen”
In het ziekenhuis werd een ctg gemaakt, een echo en een testje of ik drager ben van een streptokok. Er was duidelijk te zien dat er een hoge scheur in de vliezen zat en er nauwelijks maar vruchtwater was. Die nacht zouden ze niets meer doen, maar de volgende ochtend zou ik ingeleid worden. Daar baalde ik van: ik wilde dat het vanzelf zou beginnen en daar hoopte ik dan ook de hele nacht op. Ik deed geen oog dicht, was heel onrustig. Het was warm en benauwd op de kamer en ik stond steeds te douchen in de hoop dat de warme straal voor weeën ging zorgen. Helaas niet. Ondertussen was ik nog steeds niet fit. Voorhoofdholteontsteking, hoesten, verhoging. Ik was de hele nacht druk met neusdruppels in de weer, omdat ik echt geen lucht had. Tenslotte dommelde ik tegen 4 uur nog even in tot 6 uur.
“Ik opperde dat die wee-opwekkers dan misschien niet meer nodig waren”
Om 7 uur kwam de gynaecoloog om de planning met mij te bespreken. Rond 8 uur werd vast een infuus geprikt en werd ik getoucheerd om te kijken of er eerst nog een ballonnetje nodig was of dat er meteen een wee-opwekker kon worden ingespoten. Bij het toucheren bleek ik al 4 cm ontsluiting te hebben. Daar was ik erg verbaasd over: ik had nog geen wee gehad! Het toucheren wekte eigenlijk direct een wee op, en ik meldde dit aan de gynaecoloog. Ik opperde dat die wee-opwekkers dan misschien niet meer nodig waren. De gynaecoloog vond echter van wel, dit waren nog lang geen stevige weeën en het kindje moest er vanwege infectiegevaar wegens langdurig gebroken vliezen echt snel uit. Ik was te moe om te protesteren en liet het maar een beetje gaan. Het was nu afwachten tot er een verloskamer vrij kwam, zodat ik daarheen kon en ze met de opwekkend gingen beginnen. Dat duurde uiteindelijk nog tot 9 uur, die kamer moest nog worden schoongemaakt. Inmiddels gingen de weeën gewoon door. Ze waren zo heftig, dat ik amper meer kon praten en het lopen naar de verloskamer ook niet echt meer ging. Het lukte me wel goed om steeds tussen de weeën door te ontspannen en me slap te maken.
“Hij al begon te huilen toen hij alleen zijn hoofdje nog maar buiten boord had gestoken”
Rond 10 uur kwam eindelijk de gynaecoloog, die net de overdracht had gehad. Over wee-opwekkers werd niet meer gesproken: hij zag duidelijk dat dat niet meer nodig was. Hij keek even of de ontsluiting goed vorderde en dat was zo, ik had inmiddels 7 cm, 4 cm erbij in een uur tijd! Dat ging de goede kant op. Hij zei dat hij koffie ging drinken en met een uurtje weer zou komen. Er bleef een verpleegster bij mij om wat dingen in de computer te zetten. Dat was maar goed ook, want hij was net de deur uit toen ik enorme persdrang kreeg en wegzuchten meteen niet meer lukte. De verpleegster reageerde vrij nuchter toen ik dat liet merken, ze dacht waarschijnlijk dat ik in paniek raakte ofzo en zei dat ik gewoon rustig moest doorzuchten. Dat probeerde ik, maar het lukte me gewoon niet en ik voelde dat ik een beetje ging meepersen. Daar schrok ik van. De zuster typte weer verder op de computer en wierp even een blik tussen mijn benen. Ineens riep ze in paniek: ik zie het hoofdje al! Ze rende de gang op om de gynaecoloog terug te roepen en die kwam meteen. Ik moest gelijk op mijn rug en gaan meepersen en na slechts 1 perswee was mijn zoon er al. Het grappige was dat hij al begon te huilen toen hij alleen zijn hoofdje nog maar buiten boord had gestoken. We wikkelden hem lekker in een warme babydeken die ik mee had van thuis.
“Ik vond het een superrelaxte bevalling, echt heel snel”
Hij werd bij mij gelegd en vlak daarna kwam de placenta. Ik vond het een superrelaxte bevalling, echt heel snel. Het bizarre was dat ik gedurende de 2 uur dat de bevalling duurde geen enkele keer heb gehoest, maar zodra mijn zoon er uit was, begon ik direct weer enorme hoestbuien te krijgen. Niet echt lekker als je net bevallen bent kan ik je vertellen. En helemaal niet als de gynaecoloog je probeert te hechten. Voor de zekerheid moest ik nog een nachtje in het ziekenhuis blijven, maar gelukkig ging alles de volgende dag gewoon goed en mochten we naar huis. Als ik van te voren had geweten dat ik grieperig zou moeten bevallen, had ik er enorm tegenop gezien. Bevallen met griep is niet fijn. Toch viel het achteraf heel erg mee. De dagen erna knapte ik snel op en kon ik gaan genieten van mijn kraamtijd en alle leuke kraamcadeautjes die ik kreeg.