Bevallingsverhaal Judith: “Ik vroeg om een geplande keizersnede”

De bevalling van mijn zoontje Lasse (maart 2018) vond ik behoorlijk pittig. Hij zat vast in mijn bekken want hij had de draai met zijn hoofdje niet goed gemaakt. Hierdoor zat hij als het ware vast. Ze probeerden hem met de vacuümpomp te halen, maar zijn hartslag viel weg. De bevalling eindigde met een gezond mannetje die ter wereld kwam middels een spoedkeizersnede onder narcose

Lees ook: Bevallingsverhaal Edith: “Het ziekenhuis gaan we niet redden”

Toen ik opnieuw zwanger raakte in 2020 vond ik dat erg spannend. Want zoals het gegaan was wilde ik niet meer, maar wat dan wél. Ik had behoefte aan een bepaalde mate van controle, voor zover je bij een bevalling over controle kan spreken. Ik vroeg dus of het een geplande keizersnede mocht worden. En yes, dat mocht! Dit haalde tijdens de zwangerschap, die verder goed verliep zonder al teveel gekke kwaaltjes, veel zorgen bij mij weg. De uitgerekende datum was 11 december 2020. Ze zou 4 december gehaald worden. Dit was de vroegst mogelijke datum. Als ze kindjes eerder halen zonder dat de bevalling al begonnen is zouden kindjes vaak aan de zuurstof moeten dus dit was het beleid.

Toen de datum steeds wat dichterbij kwam, werd ik opnieuw zenuwachtig. De vorige keer was ik onder zeil, nu zou ik bewust mee maken dat iemand mijn buik zou open maken. Ik, die absoluut niet tegen bloed kan, vond dit nogal een dingetje! Mijn schoonmoeder riep al een hele tijd; vergeet die 4e, ze komt op maandag 30 november. Zondag op maandagnacht had ik wat voorweeën. Ik vond het niet gek, ik had ze deze zwangerschap al vaak gehad. Maar ’s morgens lag ik in bed en ze bleven maar komen. Ik hapte zelfs af en toe naar adem. “Zijn dit nou weeën?” vroeg ik aan mijn man. Ik twijfelde enorm. Bij Lasse begon het met gebroken vliezen, nu was het wat aan het rommelen. Is dit het nu?

Ik belde voor de zekerheid even het ziekenhuis, we mochten direct komen. We brachten Lasse naar opa en oma met een ‘tot straks schatje’ en gingen bepakt en bezakt richting ziekenhuis. Onderweg telde ik om de hoeveel tijd ik kramp had om te kijken of er een ritme in zat. Ongeveer om de 8 minuten. Eenmaal in het ziekenhuis werd er een CTG gemaakt. Ze zagen hier inderdaad de ‘krampen’ maar konden niet zeker zeggen of dit weeën waren. De ontsluiting werd gemeten; ja hoor, 1 a 2 cm. Ik moest twee uur blijven, ondertussen zou ik de hele tijd aan het apparaat blijven hangen. Als ik daarna meer ontsluiting zou hebben mocht ik blijven, anders moest ik naar huis en me melden als het gerommel erger werd. Het enige wat ik dacht was; jullie laten me toch zeker niet naar huis gaan?! Jullie gaan de baby toch halen? Ik zou dit toch allemaal niet meer hoeven doen?!

In die twee uur stond het CTG apparaat gelukkig aan mijn hoofdeinde, want ik was zo bewust bezig met die weeën. De pieken werden heviger maar ze werden ook onregelmatiger. Toen er weer gevoeld werd of ik meer ontsluiting had en dit het geval was (2 a 3 cm) was ik waanzinnig blij. Ik mocht blijven! Nu dit duidelijk was moest er eerst een Corona test gedaan worden. De uitslag zou binnen 6 uur binnen zijn en dan zou de keizersnede plaats kunnen vinden. Het was inmiddels 1 uur ’s middags. Ik had nog steeds niet gegeten en best honger maar eten zat er niet in. Dit ivm de ruggenprik bij de keizersnede.

In de loop van de middag werd duidelijk dat het rustig was op de afdeling dus een verpleegkundige mocht de hele tijd met ons mee. Net als bij de gentle sectio die eigenlijk voor de vrijdag gepland stond. Zo fijn! En al helemaal toen ik erachter kwam dat het dezelfde verpleegkundige was die zich hard had gemaakt voor me, toen ik na de bevalling van Lasse zo graag naar huis wilde. Het voelde echt fijn dat zij erbij zou zijn.

De katheter werd ingebracht, het infuus geprikt en ik kreeg de operatiekleding al aan. Het was nu alleen nog wachten op het groene licht van het lab. Maar dit duurde gevoelsmatig eeuwig. De OK was klaar, de gynaecoloog was klaar, wij waren klaar. Alleen de uitslag was er nog niet. Inmiddels hadden we onze ouders op de hoogte gebracht dat onze dochter vandaag al zou komen. We wilden onze broers en zussen pas wat laten weten als het tijdstip meer concreet werd.

Lees ook: Bevallingsverhaal Julie: Zo wil ik er wel 10!

De tijd dat we wachtten heb ik geen pijnstilling gehad en wel steeds meer weeën. Tegen 4 uur werd het een beetje per kwartier ‘aanpakken’. Ik vond de weeën bij Lasse vele malen makkelijker omdat ik wist dat ze een functie hadden. Die gedachte was helpend. Nu wist ik dat die weeën geen functie hadden en vond ik ze vooral heel irritant.

Om 17.15 heeft de gynaecoloog uiteindelijk naar het lab gebeld met de boodschap dat er vaart achter gezet moest worden. Hij is ook even bij mij komen kijken, heeft zich voorgesteld en gevraagd of er wensen waren bij de keizersnede. Hij vroeg of we haar wilden zien als ze eruit kwam. Dat beantwoordde ik met een volmondig JA, want het aanwezig zijn bij de geboorte had ik bij Lasse zo gemist.

Om 17.45 kregen we groen licht en gingen we richting OK. Dit ging heel rustig, verpleegkundige, verloskundige in opleiding en mijn man mee. Voor de OK moesten mijn man, de verloskundige in opleiding en de verpleegkundige zich gaan omkleden en ik werd naar binnen overgedragen. Eenmaal binnen was de ruimte goed vol. Kinderartsen, anesthesie, gynaecoloog en veel anderen. Ik mocht zelf op de operatietafel plaatsnemen. Een smal bedje voor een behoorlijk zwanger lijf! Het aanwezige team ging als het ware door de operatie heen. Alles werd benoemd, waarvoor ik kwam, hoe ik heette, welke verdoving etc. Ik kreeg een ruggenprik van de anesthesist en de gynaecoloog zat voor me. Hij voelde hoe gespannen ik was en gaf aan dat ik zijn handen mocht vasthouden en mocht knijpen. Het viel me 100% mee, het was even pijnlijk maar absoluut niet noemenswaardig. Ik werd even heel misselijk, kreeg wat ingespoten en toen was dat ook weg. Ik lag op de tafel, overal slangetjes, stickers etc. Ik vond het heel bizar om mee te krijgen wat er allemaal gebeurde. Ik kreeg ook een soort warmte ding op me gericht dat warme lucht over mij heen blies.

Mijn benen werden vastgebonden aan de tafel en een scherm werd opgetrokken. Ik vond het heel spannend en was blij toen mijn man bij me aan het hoofdeinde mocht komen zitten. Hij bleef mijn ijkpunt. Ik voelde vanallerlei gewiebel, geduw en getrek. Alsof ik zo van de tafel zou kiepen. Ik bleef bij mijn man checken of alles klopte, of dit zo hoorde, of alles goed ging. Hij bleef rustig en bevestigen dat t goed ging. (Het trekken gebeurt ook echt, de gynaecoloog gaf aan dit te doen omdat de genezing dan beter gaat dan wanneer hij alles knipt. Hij knipt dus een stukje en de rest trekken ze als t ware open) Achteraf weet ik nog dat er grapjes gemaakt werden en dat de sfeer heel ontspannen was. Maar op dat moment nam voor mij even de spanning het over.

Tijdens de zwangerschap hoorde ik vaak: je hebt veel vruchtwater. De gynaecoloog kN het bevestigen want zodra ik open gemaakt werd kledderde het vruchtwater over de grond en de gynaecoloog heen. Mijn man zag hem over het doek heen naar achter springen. Toen onze dochter eruit gehaald werd om 18.20 uur, werd het schermpje in het doek open gemaakt en was onze dochter, Tess, daar te bewonderen. Ik was zo blij en zo dankbaar dat ik dit zo bewust mocht meemaken! Ze werd gecontroleerd, de navelstreng werd doorgeknipt en ze werd bij mij gelegd. GENIETEN! Van het hechten weet ik dan ook niet hoe lang het duurde, ik was gewoon aan het genieten van ons meisje. Wel ben ik toen begonnen met trillen, dit heeft nog wel een uur geduurd. De verpleegkundige gaf aan dat dit normaal is en door de adrenaline komt.

Toen ik eenmaal dicht was, zijn Tess en ik naar de recovery gebracht. We waren de enige, dus mondkapjes mochten af. Heerlijk! Mijn man kleedde zich weer om en voegde zich bij ons. Tess kon gewogen worden en werd daarna aan de borst gelegd. We hebben direct ons zoontje gefacetimed om hem te laten weten dat zijn zusje geboren was! Voor 20.00u was ik alweer terug op de afdeling. Tess heeft het super gedaan want we mochten de woensdagochtend al naar huis. Daar kon het echte genieten beginnen.

Tip: gebruik een postoperatieve buikband na de keizersnede